Schrijf me in het zand

Bij het leeghalen van het ouderlijk huis ontdekt Judith de spulletjes van Anne, haar twee jaar oudere zus die kort daarvoor zelfmoord heeft gepleegd. Anne hing zichzelf op in de garage. Het touw maakte een blauwe striem in haar nek, net zo'n striem als toen ze geboren werd en de navelstreng haar bijna deed stikken.

"Door dat bloesje met dat hoog opstaande kraagje was het mooi gecamoufleerd. Ze lag er mooi bij... dat zei iedereen. Ze zag er rustig uit", zegt de moeder.

Maar het leven voor Anne was niet rustig. Aan de hand van Judith, die tussen de oude rommel ook brieven van haar zus vindt, worden we meegevoerd in dit treurige leven dat zo kort duurde en zo hevig was. Beelden van Judith en Anne als kleine onschuldige meisjes luisterend naar sprookjes, zittend op vaders schoot. Een aardige man, een man van niveau, geslaagd in het leven, geslaagd in zijn gezin. Zijn vrouw staat hem altijd en in alles terzijde, keurig en op de achtergrond.

Heel langzaam en nauwelijks voelbaar, groeien de verhoudingen in het gezin echter scheef. Anne trekt meer naar haar vader, Judith naar haar moeder.De spelletjes worden anders van aard, geheimzinniger, gebeuren achter gesloten deuren.Meer en meer raakt Anne in een isolement, gehuld in haar laken als een cocon...

Maar Anne moest eerst doodgaan voordat de giftige gassen onder de oppervlakte van dit verziekte gezin konden ontsnappen en de schuldige stilte kon worden verbroken.

Schrijf me in het zand beoogt geen sluitende analyse over incest te geven, geen volledige opening van zaken. Het laat bij flitsen openbarende beelden zien, emoties van geschonden mensen, beelden van een raadselachtig geheel.

Soms lijkt het of de herinneringen van de personages zich onder water afspelen, in een ander domein dan de werkelijkheid. De personages zijn niet realistisch, eerder verscherpt waargenomen. soms gedroomd, maar niet vaag, eerder geselecteerde verhevigde momenten, onontkoombaar als onder een vergrootglas waargenomen of op een operatietafel. Traumatisch. Onuitwisbaar.